اختلاف بین قرائتها ی قرآن کریم دو بار بوجود آمد . بار اول پس از رحلت پیامبر (ص)به علتهای مختلف از جمله اینکه کاتبان وحی از بین قبایل مختلف بودند و هر یک از صحابیان طبق گویش قبیله ای خود قرآن را مکتوب نموده بودند و نیز ابتدائی بودن خط عربی ـ بین  قرآنهای مکتوب شده که مصحف نامیده می شدند اختلاف ( در حد جزئی و بیشتر در اختلاف حرکات و بعضی از حروف) به وجود آمد که این اختلافات را عثمان(خلیفه سوم ) با نوشتن قرآنی یکنواخت  تحت نظر صحابیان و کاتبان وحی از بین برد.

پس از عثمان مجددا بین قاریان اختلاف افتاد و آنها در بعضی از موارد از خود در خواندن آیات نظراتی ارائه کردند و اختلافات قرائت  باز هم در حد حرکات و بعضی از کلمات و حروف مجددا جلوه گر شد.نواقص موجود در خط عربی هم همچنان وجود داشت.

این اختلافات اندک به تدریج مدون شد و قرائتها به نام خود قاریان ثبت گردید .که امروزه هم به نام خود آنان معروف است.

هفت نفرازاین قراء دارای حسن شهرت خاصی شدند که معروفند به قراء سبعه :

1-   ابن کثیرمکی

2-   نافع مدنی

3-   حمزه کوفی

4-   کسایی (ایرانی الاصل)

5-   ابوعمروبصری

6-   ابن عامردمشقی

7-   عاصم ابن ابی النجود کوفی

دربین قراء فوق قراءت عاصم ازاتقان واعتباربیشتری برخورداراست.زیرا او قران خودرانزد ابی عبدالرحمن سلمی که ازاصحاب امام علی(ع) بود خواندواوان راتاییدنمود.

 فصیحترین قراءت؛ قراءت عاصم ومتقن ترین روایات ، روایت حفص ازعاصم است.